آخرین پدرخوانده | کافه تاریخ

"جزیره سیسیل" به مرکزیت "پالرمو" خاستگاه مافیا در جهان میباشد.مردم عمیقا شرقی این جزیره , که حتی در نقشه هم گویی دارد از چکمه ی نوک تیز ایتالیا _که به پای اروپا معروف است_ لگد میخورد , از زمان استیلای نورماندی ها (۱۰۷۱ میلادی) تا دوران معاصر در زیر یوغ و ستم حکام بیگانه بودند.آن ها طی این تاریخ طولانی با تمام وجود آموختند که تنها راه مقابله با حکومت استحکام تشکیلات درونی و ساختار طایفه ای است که در گویش محلی "کوسا نوسترا" خوانده میشدند:

"آنچه متعلق به ماست".

حکومت به فکر آن ها نبود پس آن ها نیز به آن اهمیتی نمیدادند.این بیگانگی جامعه و حکومت در فرهنگ اسلامی ریشه دارد (ر.ک به مطلب پیشین درمورد ریشه ی اسلامی فرهنگ مردم جزیره ی سیسیل) در زمانی که حکومت ظالم یا ناکارآمد است اطاعت و فرمانبرداری لازم نیست و مسلمانان می بایست امور را در درون خود حل و فصل میکردند.در سیسیل نیز, چون اندلس, مدت ها طول کشید تا حکام نورمن مسلمانان را مسیحی کنند. این فرآیند, در فرهنگ سیسیلی پنهان کاری و درونی کردن مسایل را به شدت تقویت کرد. انسجام طایفه ای قوام بیشتر یافت و "اُمرتا" , قانون سکوت و رازداری, عمیقا شکل گرفت.در واقع بی شرف ترین فرد آن کس بود که علیه خاندان و مردمش به حکومت حرفی بزند. هر چه بود باید درون "خاندان" حل و فصل میشد.این نظام طی قرن ها آبدیده شد و انضباطی عجیب را شکل داد. به این ترتیب , بتدریج "مافیها" شکل گرفت ： دان ها (همسنگ "خان" ها در مشرق زمین) و طوایف شان , در برابر کارگزاران حکومت ها, حاکمان واقعی سیسیل بودند و قواعد و ایستارهای طایفه ای برتر و واجب الاطاعه تر از قوانین حکومت ها شناخته شد.به حکومت رسیدن موسولینی و نظام فاشیستی در ایتالیا ضربه ای سخت بر "دان" ها و "مافیا" هایشان بود. موسولینی شخصا با مافیا درافتاد و از هیچ کوششی برای نابود کردن طوایف سیسیلی فروگذار نکرد.اگر در ایران "امیر مؤید سوادکوهی" و سران طوایف سوادکوه ار بیم انتقام هم ولایتی پیشینشان , رضاخان سوادکوهی, به روسیه ی استالینی گریختند و سرنوشتی فجیع یافتند, "دان" ها و اعضای طوایف سیسیل , آنان که جان بدر بردند, با کشتی راه آمریکا را در پیش گرفتند, و سنن خود را در جامعه ی آمریکایی پیاده کردند.حکایتی عجیب از آمیزش "سنت" و "مدرنیته" , انسان هایی سنتی و عمیقا پرورش یافته در فضای مناسبات عشیره ای میکوشند تا در جامعه ی مدرن آمریکایی نه تنها زنده بمانند, بلکه رشد کنند و به ثروت های کلان دست یابند. جمعی که بر فردگرایی مفرط (اندیویدوالیسم) استوار است , و آنان را به قله های قدرت و ثروت در این جامعه رهنمون میسازد.

منبع ： متن پیشگفتار کتاب "آخرین پدرخوانده" اثر ماریو پوزو به قلم حبیب الله شهبازی, تهران, اردیبهشت ۱۳۸۵