بعد از جنگ جهانی دوم کشورهای مستعمره آفریقایی در حرکتی ضداستعماری کنفرانسهایی را برای تأکید هر چه بیشتر بر استقلال سیاسی خود و رهایی از استعمار تشکیل دادند. یکی از کنفرانسهای مهمی که در این رابطه شکل گرفت، کنفرانس همه مردم آفریقا بود که بر محوریتهای خاصی قرار داشت.
برخی معتقدند که استعمارگری علیرغم تمام مشکلات خود، جنبهها و امتیازات مثبتی نیز برای مستعمرات به همراه داشت. از جمله این امتیازات به مسائلی چون دموکراسی اشاره شده است. اما واقعیت آن است که نه تنها در بسیاری از کشورها هیچ گاه دموکراسی شکل نگرفت، بلکه مشکلاتی که بر اثر استعمارگری به وجود آمد بسیار بیشتر از امتیازات آن بود.
امپریالیسم در طول دوران استعماری، مراحل مختلفی را طی کرده است. یکی از این مراحل، مرحله امپریالیسم جدید است که طی آن رقابت کشورهای استعمارگر بر سر مناطق جدید استعماری از جمله آفریقا آغاز شد. این دوره که از دهه1870 آغاز شد و تا 1914 ادامه داشت، متأثر از دلایل مختلفی بود و در ادامه موجد تحولات خاصی شد.
بی سوادی و خودکامگی رضاخان در امور کشور باعث ایجاد مشکلاتی شده بود. یکی از این موارد را در لغو امتیاز «ویلیام دارسی» یک سرمایه گذار انگلیسی ایران می توان جستجو کرد. دارسی در زمان قاجار در سودای پیدا کردن نفت سرمایه گذاری را با بهای اندک انجام داد اما در انتها این سرمایه گذاری نه به سود وی و نه حکومت ایران بلکه به سود انگلیسیها تمام شد.