همواره فیمابین ما و شما ابواب مراودت و مکاتبت مفتوح بوده، نه آن جناب از مجاری اوضاع خود و اخبار آن حدود مرا بی خبر بگذارند، نه محب مهجور آن جناب را از اموال خود و اخبار این صفحات بی استحضار گذارد.

امیرکبیر سیاستمداری چیره دست بود. او اگرچه به شدت پرقدرت نشان می داد و در برابر آنانی که به دنبال استفاده از موقعیت خود بودند و یا نظم عمومی را به هم می زند، قاطع عمل می کرد، اما در برابر آن دسته از حکام محلی که برای حفظ منافع کشور می کوشیدند، رفتاری دوستانه و افقی در پیش می گرفت. انگار نه انگار که او صدراعظم ایران است. از جمله رفتار او با حاکم هرات، یارمحمدخان که به شدت به دنبال حفظ موقعیت ایرران در آن منطقه بود، جالب توجه است:
«محترم دوستا: اگرچه ملاقات آن جناب نصیب نگشته، ولی این قدر از کمال عقل و فطانت و درستکاری و مراتب کفایت و شهامت و مردانگی آن جناب استماع افتاده که میل قلبی و شوق باطنی به دوستی و محبت آن جناب به هم رسانیده، و بسیار آرزومند و خواهان است که بدون کلفت به مراسم دوستی و الفت پردازند. همواره فیمابین ما و شما ابواب مراودت و مکاتبت مفتوح بوده، نه آن جناب از مجاری اوضاع خود و اخبار آن حدود مرا بی خبر بگذارند، نه محب مهجور آن جناب را از اموال خود و اخبار این صفحات بی استحضار گذارد. و ان شالله تعالی پیوسته در دوستی و مراودت و محبت قدر قدرت شاهنشاه دین پناه روح العالمین فداه را در حق آن جناب اگر بخواهم اظهار کنم، کجا معانی در حرف آید یا دریا در ظرف گنجد...»1