درک نادرست کارشناسان غربی از قدرت امام بود که بی جهت تلاش می کردند تا یک روحانی بلندپایه دیگر را در جریان رهبری انقلاب جایگزین وی کنند؛ بگذریم از اینکه از جهتی دیگر این تلاش ها برای جایگزینی نشاندهنده ترس آنان در از بین رفتن منافعشان پس از سقوط شاه بود...

کافه تاریخ- اخبار تاریخ

غرب و آمریکا هیچ‌گاه نتوانستند قدرت واقعی امام را درک کنند، از این رو بارها با تحلیل‌های اشتباه قدرت امام را در حال کاهش ارزیابی کردند، در حالی که امام قدرتمندترین شخصیت مذهبی انقلاب بود و نه تنها در بین طبقات مذهبی نفوذ داشت، بلکه در میان برخی از جریانات غیراسلامی نیز از محبوبیت برخوردار بود. درک نادرست کارشناسان غربی از قدرت امام بود که بی جهت تلاش می کردند تا یک روحانی بلندپایه دیگر را در جریان رهبری انقلاب جایگزین وی کنند؛ بگذریم از اینکه از جهتی دیگر این تلاش ها برای جایگزینی نشاندهنده ترس آنان در از بین رفتن منافعشان پس از سقوط شاه بود:

«پس از برکناری شریعتمداری بحث بر سر هویت شخصیت با نفوذ بود (یعنی اینکه از چه کسانی باید حمایت کرده، پیروی نمایند. اصل سخن بر ]امام[ خمینی متمرکز بود. اکثر آنها که در جلسه حضور داشتند در مورد ]امام[ خمینی متفق‌القول نبودند، از نفوذ چپ‌ها در ]امام[  خمینی سخن می‌راندند و از اینکه او با لجاجت تنها به دنبال شاه بود و دیگر نیازها را نادیده می‌گرفت شکوه می‌کردند، و از فقدان درک صحیح وقایع در جریان به علت دوری‌اش از ایران نیز ناراحت به نظر می‌رسیدند. با این وصف به این نتیجه رسیدند که او که قدرت عاطفی عجیبی در اجتماعات به دست آورده است (به خصوص در حال حاضر که شریعتمداری دیگر از اعتماد مردم برخوردار نبوده و جبهه ملی هم ساکت شده است) و ندای او تنها عامل موفقیت‌آمیز برای دعوت ایران به عکس‌العمل می‌باشد. بسیاری از کتابچه‌ها، نوارها و سخنرانی‌های وی برای انتشار در دسترس نبود ولی آنهایی که به رادیو بی.بی.سی گوش می‌دادند متن کامل آنها را داشتند. به نظر می‌رسد که مخالفین حتی در مورد ]امام[ خمینی آنچه را که می خواهند بشنوند انتخاب می‌کنند. ولی به این نتیجه رسیدند که نفوذ او رو به کاهش است، گرچه هنوز هم قوی و شدید است.

بر سر اینکه آیا رهبران مذهبی دیگری با نفوذ مشابه وجود دارند یا خیر، توافقی نبود. آنها خاطرنشان ساختند که به علت ارتباط با حرم مقدس و تحت نظر بودنش در منزل، آیت‌الله شیرازی، نفوذ فزاینده‌ای را کسب می‌کند ولی برای رساندن سخنان خودش به مردم از رابطین کافی برخوردار نیست. او تنها متکی به سخن گفتن است و تا زمانی که نتواند شبکه‌ای برای پراکندن حرفهایش ایجاد کند، نمی‌تواند انتظار تأثیرگذاری بسیار داشته باشد. درباره آیت‌الله خوئی که در عراق در تبعید بسر می‌برد نیز سخن به میان آوردند. همه معتقد بودند که او از وجهه خوبی برخوردار است ولی میزان نفوذش بسیار ناچیز است. آیت‌الله حاج آقا جلیل فقیه امامی داماد خوبی نیز ابراز داشت که تلاش‌های وی در جهت وادار ساختن خونی به بیان سخنان سیاسی به نتیجه نرسیده است). خلاصه اینکه از نظر شناخت یک چهره دارای وجهة ملی همه آنها دچار سردرگمی بودند.»1