طهران قدیم اثری است از مورخ و پژوهشگر شهیر کشور، جعفر شهری که در پنج جلد، با جزییاتی چشم گیر و منحصر به فرد، به تبیین حال و هوا و فضای تهران از دریچه ی تاریخ می پردازد. جعفر شهری در مقدمه کتاب طهران قدیم به مخاطب خود اطمینان می دهد که تمام مطالب این اثر، بر اساس واقعیت به رشته تحریر درآمده است و هیچ خدشه ای به صحت مطالب وارد نیست.

 در  تهران قدیم روابط بین صاحب خانه و متساجر از دیرباز تابع آداب و رسوم خاصی بوده است. به گفته جعفر شهری در کتاب طهران قدیم « صاحبخانه علاوه بر حق مالکیت که در جهت جزء و کل رفتار خود در خانه مختار است، بزرگ‌تر خانه نیز محسوب می‌گردد که امر و نهی مداخله در کارهای مستاجرین از حقوق مسلمه او به‌حساب می‌آید که هیچ‌کس بر روی دخالت‌های او حق لا و نعم نمی‌تواند داشته باشد، تا جایی که فحش او را مستاجر باید گل کرده به سر بگذارد که مخصوصا جلب رضایت زن صاحبخانه از‌ امور واجبه هر مستاجر است که با کوچکی کردن‌ها و حرف‌شنوایی‌ها و انجام خدمت‌های به او این ارادت را به ثبوت برساند. دیگر مرد مستاجر هرگز اوقات روز نباید مانده باشد و شب دیرتر از ساعت مقرر به خانه نباید پا بگذارد و سربه‌زیری و چشم‌پاکی را نباید از نظر دور داشته باشد. مستاجر چه نمازخوان و چه نمازنخوان صبح و ظهر و شب وضو و نمازش از انظار دیگران نباید پنهان مانده باشد و روزهای ماه رمضانش نباید بدون عذر شرعی باطل‌شده باشد و رعایت طهارت و تقوا را بیش از هر چه دقت نماید که زبان بستگی و شتر دیدی ندیدی در کار اهل خانه و‌ سازش با دیگران باید سرلوحه تعلیماتش قرار گرفته باشد و...»


منبع:جعفر شهری، طهران قدیم، تهران، انتشارات معین، 1367، ص 231