قدرت‌های بزرگ غالباً می‌کوشیدند محلی‌ها را با وعده و وعید و پیمان با آن‌ها آرام نگه دارند، که معمولاً هر دو را طی زمان می‌شکستند.

استعمارگران برای کنترل مستعمرات خود از روش‌های مختلفی استفاده می‌کردند. یکی از روش‌های رایج میان استعمارگران، نفوذ در میان بومیان بود که به اشکال مختلف صورت می‌گرفت و بعد از تحقق اهداف موردنظر، از آن عدول می‌شد:

«مانع بالقوه دیگر استعمار که می‌بایست با آن برخورد می‌شد مقاومت بومیان بود. همچون مراحل پیشین استعمارگری، قدرت‌های بزرگ غالباً می‌کوشیدند محلی‌ها را با وعده و وعید و پیمان با آن‌ها آرام نگه دارند، که معمولاً هر دو را طی زمان می‌شکستند. با این حال، مستعمره‌نشینان اغلب اوقات برای کنترل جمعیت بومی به خشونت متوسل می‌شدند. آن‌ها همواره با اتخاذ رویکرد «بار مسئولیت انسان سفید» همه چیز را توجیه می‌کردند و مدعی می‌شدند که دارند برای خیر خود بومیان تلاش می‌کنند. چنان که جان دبلیو. سل خاطرنشان می‌کند: کشورهای امپریالیستی این رویکرد را اتخاذ کردند که به منظور حفاظت از آنچه مردمان ضعیف تلقی می‌کردند، کنترل این مناطق ضرورت دارد. شهروندان کشورهای قدرتمندتر در مجموع از این نظر حمایت می‌کردند، به ویژه از آن جا که، به استثنای تسلط ژاپن بر کره، صاحبان قدرت سفید و اتباعشان رنگین پوست بودند.»


منبع: دان ناردو، عصر استعمارگری، ترجمه مهدی حقیقت‌خواه، تهران، نشر ققنوس، 1386، صص 157- 158