در کشورهای جهان سوم، بعد از جنگ جهانی دوم، استثمار اقتصادی، تخریب محیط زیست، منع آبادانی و محکومیت به عدم پیشرفت همیشگی به وجود آمد.

کشورهای جهان سوم بعد از استقلال، با مشکلات عدیده‌ای مواجه بودند. مشکلاتی که بسیاری از آنها محصول دوران استعمارزدگی بود. با این حال راه‌حل کشورهای استعمارگر برای حل مشکلات آنها، استیلا بر آنان در شکلی جدید بود.
 
«در کشورهای جهان سوم، بعد از جنگ جهانی دوم، استثمار اقتصادی، تخریب محیط زیست، منع آبادانی و محکومیت به عدم پیشرفتِ همیشگی به وجود آمد. در واقع، رابطه اقتصادی بین غرب و جهان سوم، کاملاً بدون تغییر باقی ماند. وسایل و تعاریف جدیدی برای کنترل ملل به وجود آمد، مانند مستقر کردن پادگان‌های نظامی در مناطقی که به این پادگان‌ها نیاز داشتند و دخالت در حکومت‌های محلی به جای اعمال صریح قدرت، که به ظاهر، نوعی دموکراسی و پایانی برای امپریالیسم بود، ولی در واقع، نوعی جدیدتر و کارآمدتر از امپریالیسم بود. آن گونه که از اسناد موجود می‌توان برداشت کرد، امپریالیسم به وجود آمده بعد از جنگ جهانی دوم، اتفاقی نبود، بلکه حاصل طرح و نقشه‌ای از پیش تعیین شده بود. افرادی که این نقشه را طراحی کردند، هدفی جز استثمار و اغفال نداشتند. در حالی که تمام تلاش این افراد، دوری «از اشکال ساخته شده امپریالیسم» بود، برنامه «کنترلی کارآمدتر بر قلمروهای ضعیف‌تر» را اجرا کردند. در تمام مدتی که در اجتماعات مردمی، از توسعه همکاری بین‌المللی سخن می‌گفتند، اتحادیه کشورهای اروپایی و مؤسسه برتون وودز را وادار به پیش بردن فرآیند استثمار جهانی می‌کردند.»


منبع: داود رجبی‌نیا، استعمار مدرن جهانی شدن یا جهانی سازی: آثار و پیامدها، قم، مرکز پژوهش‌های اسلامی صدا و سیما، 1389، صص 61- 62