انجام تعزیه برروی سکوی بزرگی که از کنار هم قرار دادن تعدادی تخت چوبی ضخیم و محکم تشکیل یافته و در وسط حیاط کاخ قرار داشت بعمل می‌آمد.

در دوره قاجاریان تعزیه خوانی رواج گسترده‌ای داشت. تعزینه خوانی که اغلب در ماه محرم انجام می‌شد، در سراسر کشور انجام می‌شد. این مراسم در برخی از شهرها با حضور اشخاص بلندپایه کشور و یا شاهان در مکان‌هایی خاص نیز برگزار می‌گردید.

«خود من بارها بدعوت شاهزاده و بهمراه او به تماشای تعزیه رفتم. انجام تعزیه برروی سکوی بزرگی که از کنار هم قرار دادن تعدادی تخت چوبی ضخیم و محکم تشکیل یافته و در وسط حیاط کاخ قرار داشت بعمل می‌آمد. صحن حیاط و روی سکو را بوسیله فرش‌های ضخیمی مفروش می‌ساختند و دور تا دور دیوار و صحنه را با نصب پرده، پارچه و پرچم‌های سیاه، سیه‌پوش می‌کردند. قسمت سمت چپ حیاط را با کشیدن پردهای جهت استقرار زنان به عزاداری آمده مجزا کرده بودند. صف جلو زنان مخصوص خاتون‌های حرم با خانواده ظل‌السلطان بود که آنها هم عیناً مثل دیگر زنان با حجاب اسلامی کامل بودند. چادر سلطنتی بزرگی که سرتاسر صحن حیاط وسیع را می‌پوشانید و عزاداران به تعزیه آمده را از صدمه آفتاب و باران محفوظ می‌داشت با دقت و سلیقه خاصی برافراشته بودند. چادری آنچنان عظیم و بی‌نظیر که چند صد نفر شرکت کننده و اسب و شتر بهمراه آورده آنان را بخوبی در زیر چتر خود محفوظ می‌داشت.»



منبع: چارلز جیمز ویلز، سفرنامه دکتر ویلز (ایران در یک قرن گذشته) ترجمه غلامحسن قراگوزلو، تهران، اقبال، 1388، صص 325-326