كساني كه طالب آب مطبوع و خنك مي‌باشند‌،‌ از يك كوزه حد اکثر بیش از پنج یا شش روز استفاده نمی‌کنند‌.

در دوره صفویه یکی از راه‌های نگهداری آب، استفاده از کوزه بود. به طور کلی در این دوره مردم دسترسی آسانی به آب تمیز و مطبوع نداشتند. از این رو مجبور بودند از شیوه‌های ابتدایی برای نگهداری آب تمیز استفاده کنند. نگهداری آب در کوزه یکی از این راه‌ها بود:

«كساني كه طالب آب مطبوع و خنك مي‌باشند‌،‌ از يك كوزه حداکثر بیش از پنج یا شش روز استفاده نمی‌کنند‌.‌ معمولا برای دفع رایحه گل ابتدا کوزه را با گلاب می‌شویند آنگاه آنرا از آب پر ساخته‌،‌ پارچه سفیدتری بدورش پیچیده در هوای آزاد آویزان می‌کنند. یک‌ربع آب کوزه در شش ساعت اولیه به بیرون تراوش می‌کند‌،‌ ولی سپس کمتر ترشح می‌شود. بطوریکه روز بروز منافذ کوزه با كثافات (آهك وخاك و اجرام دیگر شیمیایی) گرفته می‌شود و خلل و فرج آن بطور کلی مسدود می‌گردد.‌.‌ در این موقع دیگر این قبیل ظروف فاقد صلاحیت می‌گردد و بعلت عدم ترشح آب در آن‌ها می‌گندد و بایستی تازه آنرا گرفت‌.‌ برای تهیه آب آشامیدنی در قم‌،‌ مردم از منابع تحت الارضی که با چهل یا پنجاه پله بزرك باعماق زمین هدایت می‌شود‌،‌ استفاده می‌کنند‌.»


منبع: ژان شاردن، سیاحتنامه شاردن، جلد سوم، ترجمه محمد عباسی، تهران، چاپ پیروز، 1336، ص 61