تابستان شمیران واقعاً همچون بهشت بود. پرتو روشن خورشید جنوب، آسمانی خالی از ابر، هوائی که همچون بلور شفاف و به دلیل کمی رطوبت بنحوی غیر قابل قیاس حاکی ماوراء بود.

شمیران یکی از مناطق قدیمی و مهم تهران بود که بسیاری از اروپائیانی که در دوره قاجار وارد ایران شده بودند در آنجا سکونت داشتند و یا حداقل مدت کوتاهی را در آنجا گذرانده بودند. آنچه که در شمیران همواره مورد توجه بسیاری از مسافران بوده، موضوع آب و هوا و به خصوص خانه‌های شمیران است:
«تابستان شمیران واقعاً همچون بهشت بود. پرتو روشن خورشید جنوب، آسمانی خالی از ابر، هوائی که همچون بلور شفاف و به دلیل کمی رطوبت بنحوی غیر قابل قیاس حاکی ماوراء بود، آن شب‌های سحرآسا در زیر آسمان پرستاره چشمك‌زن با کنسرت پرندگان بی‌شمار، آن ييلاق کوهستانی با عظمت، با دیدی به مناطق دور و دست نیافتنی، باغ‌هائی با جویبارهائی مترنم در زیر سقف سبز درختان کهنسال، هوای همیشه آفتابی که هیچ اثری از باد و باران در آن نیست، آنگاه خانه‌هائی راحت که برای آسایش و خوشگذرانی تعبیه شده‌اند، مستخدمين فراوانی که منتظر اجرای دستور بودند و نقش آرزو را در نگاه‌های ما می‌خواندند، با اسب‌ها و اتومبیل‌های حاضر براق، این همه گوشه‌ای از زندگیی بود که ما در شمیران داشتیم و هر کس که در بحبوحه تابستان در شمیران باز هوا را گرم می‌یافت، می‌توانست به دره لار با دو هرار متر ارتفاع برود. برای رسیدن به آنجا با قافلة ناطر دو روز وقت لازم بود. در آنجا می‌شد چادر زد و در مصاحبت چادرنشینانی بسر برد که از محل قشلاق خود واقع در جنوب ایران تا به این دره مرتفع راه سپرده بودند.»


منبع: ویبرت بلوشر، سفرنامه بلوشر، ترجمه کیکاووس جهانداری، تهران، انتشارات خوارزمی، 1369، ص 211