در ایل بختیاری، عرف اجتماعی اجازه طلاق را برای زوجین به شدت محدود می¬کرد، تاجایی که طلاق فقط با مرگ یکی از زوجین امکان پذیر بود.

این رسم در اوایل قرن بیستم، نشانگر قدرت و نفوذ فرهنگ خانواده در ایل بختیاری بود. این واقعیت‌ اجتماعی باعث شده بود تا مردان اهمیت بیشتری به زنانشان معطوف دارند:
« در میان بختیاریها طلاق رسوایی بزرگی انگاشته میشود و به ندرت روی می دهد. بی بی ها هرگز طلاق نمیگیرند. گاه اختلافاتی بسیار جدی پیش می آید و همسر خان فرزندان و خدمتکاران و اشیای قیمتی خود را بر میدارد و به خانه پدرش میرود حدود یک سال در آن جا می ماند اما هر زمان احتمال آشتی و بازگشت وجود دارد سایر همسران، اگر فرزندی نیاورند بیمار باشند یا شوهر آنها را دوست نداشته باشد مطلقه می شوند. اعمال غیر اخلاقی و هرزگی تقریبا در میان این مردم ناشناخته است. مردان توجه زیادی نسبت به زنانشان معطوف میدارند و بسیار در فکر آنند و زنان معیارهای والای خاص خود دارند. یک بار خانی پیشنهاد کرد که باید همسری فرانسوی اختیار کند و او را بر همسران و دخترانش حکمفر ما گرداند همسر اصلی او رنجیده و آزرده خاطر این پیشنهاد را رد کرد»


منبع: کلارا کولیور رایس، زنان ایرانی و راه و رسم زندگی آنان، تهران، نشر کتابدار، چاپ اول، ۱۳۸۳، ص۶4.