پس از امضای قرارداد الجزایر، ایران حمایت خود از کردهای عراق را قطع کرد؛ امری که منجر به فرار گسترده کردها، پایان جنبش بارزانی و عادی شدن روابط سیاسی میان ایران و عراق شد.

قرارداد الجزایر تنها اختلافات مرزی را حل نکرد بلکه سرنوشت کردهای عراق را به‌کلی تغییر داد. با قطع کمک ایران، کردها بی‌پناه شدند و رژیم بعث سرکوبی خونینی را آغاز کرد. این وضعیت نشان داد که هر دو رژیم برای منافع سیاسی خود جنبش‌های مردمی را قربانی می‌کردند:

« برای پیاده کردن این قرارداد (اسفند ۵۳) هیأت هائی رفت و آمد کردند، و برای تعیین خطوط مرزی و مسائل دیگر به توافق رسیدند. در واقع رابطه ای عادی بین ایران و عراق به وجود آمد. بلافاصله حمایت ایران از کردها قطع شد و کردها مجبور شدند که دسته دسته از عراق فرار کنند. زیرا که دولت عراق اعلام کرده بود که همه باید تسلیم بشوند، سلاح های خودشان را تحویل بدهند، و محاکمه بشوند و عده ای هم عفو می شوند. ولی چون کردها به دلیل جنایت هائی که در سال های ۷۴ – ۷۵ (۵۲ – ۵۳) قوای عراقی مرتکب شده بود، به دولت عراق هیچ اعتمادی نداشتند، ترجیح دادند از عراق فرار کنند و به کشور دیگری بروند. در ایران دو سه شهرک در اطراف کرمانشاه (باختران امروز) درست کردند و آنها را در آن شهرک ها جا دادند. حتی برای عده ای از سران کرد در اطراف کرج منطقه‌ای بنام عظیمیه بوجود آوردند تا از مرز هم دور باشند. ملا مصطفی بارزانی هم که رهبری کردها را به عهده داشت به تهران آمد و چند روزی بود و مصاحبه ای هم انجام داد بعد به امریکا رفت و بعد از مدتی در امریکا مرد. تشنج و درگیری و جنگ تبلیغاتی ایران و عراق با این قرارداد خاتمه پیدا کرد. روابط به شکل عادی در آمد بطوری که حتی مسافرت از دو طرف شروع شد. هر هفته یک پرواز بین دو کشور انجام می گرفت.»



منبع:   جواد منصوری، ۲۵ سال حاکمیت آمریکا بر ایران، چ اول، نسخه دیجیتال، 1364، ص 165–167