شاه تهماسب اول صفوی (۹۱۹-۹۸۱ ق) فرزند شاه اسماعیل اول (مؤسس صفویه) با ۵۴ سال سلطنت، طولانی‌ترین مدت حکومت را در بین شاهان صفوی داشت؛ چنانکه مقابله با دشمنان خارجی، صلح آماسیه، انتقال پایتخت و مهاجرت علماء به ایران از مهم‌ترین حوادث دوران حکومت وی است.
۰
تهماسب لشگرکشی‌هایی نیز داشت چنانکه در سال 936 ق. به عراق لشگر کشید، بغداد را محاصره و در شوال آن سال آن را فتح کرد و ذوالفقار خان حاکم آن‌جا را به قتل رساند. در همان زمان به زیارت کربلا و اعتاب مقدسه عراق شتافت. او مجدداً در سال 980 ق. بغداد را فتح و با دولت عثمانی پیمان صلح امضا کرد و به زیارت کربلا شتافت. در همین سفر دستور تعمیرات اساسی در حرم امام حسین (ع) را داد. وی در داخل روضه منور تعمیراتی صورت داد. مسجد بزرگ حرم را توسعه داد و رواق شمالی حرم را احداث کرد و بنای «مأذنة العبد» را که به وسیله «امیرجان» غلام و حاکم سلطان اویس جلایری بنا شده بود، تجدید نمود. او تعمیرات را در سال 982 ق. به اتمام رساند.
شاه تهماسب در پنجاه و چهارمین سال سلطنت خود در پانزدهم ماه صفر سال 984 ق. در قزوین وفات کرد و پس از چندی جسد او را در مشهد مقدس دفن کردند. شاه تهماسب به ظاهر مردی دیندار و پایبند به تکالیف و فرائض دینی بود. اگر چه مذهب شیعه در زمان پدرش مذهب رسمی کشور شد ولی استقرار و گسترش آن در دوره های شاه تهماسب انجام و در این دوره با آمدن علمای شیعه از لبنان و عراق و بحرین تشکیلات مذهبی بر مبنای منظمی قرار گرفت.
منابع:
1-ابوالحسن قزوینی، فواید الصفویه، تهران، مؤسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگی، 1367.
2-راجر سیوری، ایران عصر صفوی، ترجمه کامبیز عزیزی، تهران، مرکز، 1372.
3-محمد باقر مدرس بستان آبادی، کربلا شهر حسین یا جلوه‌گاه عشق، تهران، جهان، 1352.
4-عبدالجواد الکلیدار، تاریخ کربلا و حائر الحسین، نجف، مکتبة الحیدریه، 1418.
cafetarikh.com/news/32042
تگ ها
تمام حقوق محفوظ بوده و استفاده از مطالب سایت با ذکر منبع بلامانع است.