بعد از قرارداد استعماری 1919 که میان وثوق‌الدوله و بریتانیا به امضا رسید، حجم انتقادات و اعتراضات وارد شده به آن، اجرای قرارداد عملاً منتفی و به طور کلی ملغی گردید. در این شرایط، بریتانیا با ابزارهای سیاسی دیگر درصدد اعمال نفوذ و به دست گرفتن قدرت برآمد که کمیته آهن یکی از این ابزارها بود . . .
انگلستان برای ارتقای وزن ژئوپلتیکی خود، سعی داشت با تحمیل قرارداد استعماری 1919، عملاً ایران را به تحت الحمایه خود تبدیل نموده و گوی سبقت را از سایر رقیبان ربوده و پیشتاز تحولات سیاسی ایران باشد. نتیجه نهایی این قرارداد چیزی به غیر از تثبیت نفوذ همه جانبه انگلیس نبود.
معمولاً تصور مى‌شود مخالفت با قرارداد وثوق‌الدوله از ایران شکل گرفت، واقعیت امر خلاف این است؛ نخستین زمزمه‌هاى مخالفت با قرارداد از خود انگلستان شروع شد و دامنۀ آن به ایران و امریکا و فرانسه هم کشیده شد. هر کس به دلیل خاص خود با این قرارداد مخالف بود، امریکایى‌ها از بسط تسلط انحصارى بریتانیا بر اقتصاد ایران شکوه داشتند، فرانسوى‌ها هم منافع اقتصادى ...
