آن شب، وقتی مولای مظلوم ما، علی مرتضی علیه‌السلام، دور از چشم این و آن فاطمه(س) را به خاک سپرد و آنگونه که دختر پیامبر خدا(ص) وصیت کرده بود، آثار بیرونی مزار فاطمه(س) را از میان برد، با دلی داغدار و دیدگانی اشکبار به تربت پاک رسول خدا(ص) نگریست...
رسول خدا(ص) در شب بیست و سوم اهل خود را بیدار می‌کرد و آن‌هایى را که خواب در ربوده بود، به رویشان آب می‌پاشید و حضرت فاطمه(س) در این شب اجازه نمی‌داد احدى از اهلش بخوابد و خواب آن‌ها را به کمى طعام علاج می‌فرمود.
