مراسم عزاداری روز عاشورا در میدان توپخانه در اوایل دوره پهلوی

وی چون (در آستانه شروع جنگ جهانگیر اول) درگذشت، در سوگ وی غوغایی عام به پا گشت؛ غوغایی که عمق و گستره آن را باید از خلال جراید آن دوران بازجست.

در دوره قاجار مجالس روضه زنان با خواننده زن متداول و معموال بود. در دوران ناصرالدین شاه، مشارکت زنان در مراسم تعزیه و دسته گردانی دیده می شود و نوحه سرایی توسط بانوان این دوره رایج بوده است. در روز سوم محرم هر سال، علم شاه را که پنجه بزرگی از زر ناب بر سرش نصب بود، به اندرونی می بردند . . .

ایرانیان از دیرباز به اشکال مختلف در مراسم ختم و ترحیم دوستان و آشنایان مختلف خود مشارکت داشتند. از زمانهای قدیم آیین همیاری نماد وحدت و همدلی اعضای خانواده در برپایی آیین ها و آداب مختلف بود. ایرانیان در مراسم سوگواری بستگان و خویشان با همتی بلند بسیاری از هزینه های برگزاری مراسم و همچنین دیون متوفی را متقبل می شدند و به این ترتیب . . .

پیش از استقرار صوفیان در ایران، شیعیان به طور خصوصی واقعه کربلا را گرامی می داشتند؛ بدون انکه مجالس تعزیه به سبک امروز را برقرار نمانید. آل بویه برای اولین بار در بغداد مراسم عزاداری به راه انداخته و در سال 352 هجری، معزالدوله دستور داد مردم گرد یکدیگر برآیند و اظهار حزن نمایند . . .

در دو ماه محرم و صفر تهران عزاخانه حقیقی بود. از هیچ نقطه و به هیچ بهانه صدای ساز و آواز بر نمی خاست و مجلس سروری برپا نمی شد؛ مگر سلام تحویل که در دو ماه مزبور با تمام کیفیت منعقد می گردید.

خاطره نوحه سرایی و عزاداری همسر شهید را هرگز فراموش نمی کنم که عزاداری حضرت زینب علیهم السلام را در کنار بدن قطعه قطعه شده ی برادرش تداعی می کرد.

غلامرضا تختی از جمله چهره های سرشناس ورزشی بود که همچنان که در دل مردم جایگاه ویژه ای داشت مورد تنفر خاندان پهلوی بود. دلیل این امر نیز روشن بود. پهلوی ها هیچ فرد محبوبی را تحمل نمی کردند . . .

رضاخان نیز برای اینکه خود را بیشتر در دلها جا کند و فردی پایبند به مذهب نشان دهد پیشاپیش دسته قزاقها حرکت می کرد و کاه و گل بر سرش می ریخت.

متاسفانه یکی از شبهات رایج در عصر کنونی این است که شروع عزا برای امامان شیعه و بویژه سیدالشهدا (ع)، از آن زمان بود که علمای شیعه به تدریج، آن را به صورت یک عبادت و سنّت در آوردند.

مرتضی اشراقی نوه دختری امام خمینی (ره)، عکسی کمتر دیده شده از امام (ره) در روز عاشورای سال 58 را منتشر کرده است.

رئیس موسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران در این گفت‌وگو مواردی از جمله «آغاز عزاداری با آل‌بویه، سادات‌بودن خاندان صفویه، بازپس‌گیری «گنجه» در روز عاشورا، اعتقاد واقعی قاجاریه به عزاداری،‌ اجبار رضاخان به قمه‌زنی و تقویت بهایی‌ها توسط شاه مخلوع» را مطرح می‌کند.

با وجود کم‌اطلاعی برخی از پژوهشگران تهران قدیم و کمبود منابع درباره‌ی حضور زنان در مجالس «تعزیه» در دوره‌ی قاجار، اما به نظر می‌رسد زنان آن دوران در چنین مجالسی نقشی چشمگیر داشته‌اند؛ به طوری که یک عکس باقیمانده از‌ آن دوران، سندی بر این ادعاست...

عزاداری روز عاشورا در مسجدجامع تهران در عصر قاجار

"ارنست هولتزر" یکی از پیشگامان عکاسی در ایران به شمار می‌رود که در طول بیش از سه دهه اقامت در ایران مجموعه‌ای با ارزش از ابعاد مختلف زندگی در عصر ناصرالدین شاه قاجار عکاسی کرد

کتاب «اوراق پراکنده از تاریخ تبریز» تالیف بهروز خاناچی یکی از کتاب‌هایی است که صفحات متعددی را به سوگواری تبریز در ایام محرم همراه با بیان جزئیات برخی ریشه‌های آن اختصاص داده است. مولف در این کتاب با نگاهی ریزبین به مراسم‌های قمه‌زنی (شاخسی واخسی) در تبریز اشاره کرده است

حرکت دسته های سینه زنی در خیابان های طهران به مناسبت ایام عزاداری محرم در دوره قاجاریه.

علامت‌هایی که روز به روز بر تعداد آن افزوده می‌شود، آیا نشانه‌ای از ارادت مخلصانه به اباعبدالله(ع) است؟

مسجد حسینیه اعظم زنجان به‌عنوان دومین قربانگاه جهان اسلام بعد از منا و مرکز پایتخت شور و شعور حسینی در ایران شناخته شده است

مراسم ویژه عزاداری در تکیه دولت از روز اول محرم و با حضور ده‌ها روضه‌خوان که برای گرم کردن مجلس یکی پس از دیگری به منبر می‌رفتند آغاز می شد و آنان اشعاری در رثای سیدالشهدا(ع) با صدایی خوش قرائت می کردند و در ادامه با حضور ناصرالدین شاه مراسم تعزیه خوانی آغاز می شد و تعزیه خوان ها در سکوی مرکزی تکیه به نقل و اجرای مصیبت عاشورا می‌پرداختند.