در میان اشعار عتراضی میرزاده عشقی که ویژگی مشترک همه آنها همین ویژگی اعتراضی (چه اعتراض به دولت و نمایندگان و مردم و حتی برخی جاها اعتراض به آفارینش و فلک و . . .) شعر جالبی وجود دارد که اعتراض شاعر بیش از هر چیز در بستری از وطن پرستی اش خود را نشان می دهد . . .

عشقی به نسل مشروطه تعلق داشت و در «سنت تجددخواهی» قرار می‌گرفت. از این رو، بنیاد‌های نظری و فکری عشقی را می‌توان از جهاتی، بسیار متاثر از اومانیست‌های لامذهب اروپا دانست.