آرامگاه کوروش در اواخر دوره قاجاریه ، در پاسارگاد شیراز

شاه می گفت: «انقلاب سفید ما نه تنها از دوران سلطنت کوروش مایه گرفته، بلکه دقیقا ما را به جهتی می کشاند که بتوانیم در راستای برنامه های کوروش حرکت کنیم»

در این تصویر محمد رضا و فرح پهلوی در آئین برگزاری جشنهای دوهزار و پانصد ساله شاهنشاهی ایران در برابر آرامگاه کوروش در پاسارگاد فارس مشاهده می شود . . .

محمدرضا پهلوی با همه احساس حقارتی که در مشروعیت داخلی خود داشت و با توجه به وابستگی که به ایالات متحده داشت، برای احیای شخصیت خود تلاش می کرد تا خود را با شخصیت های ایران باستان گره بزند. آنچنان که جا در پای کوروش کبیر می گذاشت. در این گزافه گویی و اغراق شخصیت شاه البته اسرائیلی ها که شاه را به کوروش کبیر تشبیه می کردند نیز نقش بسیاری داشتند . . .

به نظر می­‌رسد شاه با دعوت از سران کشورهای دنیا و به راه انداختن جشن‌های 2500ساله، برای به‌اصطلاح به رخ کشیدن قدمت تاریخی ایران در صدد جلب حمایت خارجیان بود و می­‌خواست به آنان نشان دهد که دنباله­‌رو کوروش است و این جشن­‌های 2500 ساله نشانه دوام و پایداری سلطنت او است.

هرمزد رسام باستانشناس بریتانیایی آسوری تبار ، دیپلمات و جهانگردی بود که الواح گلی حماسه گیلگمش،کهن ترین حماسهٔ بشری، همچنین استوانهٔ مشهور به لوح حقوق بشر کورش را در سال ۱۸۷۹ طی کاوش‌های باستانشناسی در بین‌النهرین یافت.

کوروش پس از متحد کردن طوایف پارس، اولین جنگ را با آستیاگ، شاه ماد و پدربزرگش شروع کرد. در ابتدا نیز شکست خورد ولی مأیوس نشد. شاه ماد لشکری را به فرماندهی هارپاگ، همان وزیری که مجازاتش کرده بود به جنگ کوروش فرستاد. (آستیاگ دستور قتل کوروش در هنگام تولد را به او داده بود)

برخی از پادشاهان ایران نه تنها چند همسر بلکه حرمسرا هم برای خود داشتند اما شاهانی هم بوده اند که این روال را نداشتند شاهی که حتی بعد از مرگ همسر خود 6 روز عزای عمومی اعلام کرده است و...کوروش بنیادگذار کشور ایران،مردی که عموم تاریخ‌نگاران او را «اندیشمند، انسان‌دوست، دادگستر و مهربان» توصیف کرده‌اند

کاخ کوروش (دشتستان) ، واقع در شهر برازجان از توابع بخش مرکزی شهرستان دشتستان یکی از آثارهای تاریخی و از نقاط دیدنی استان بوشهر در جنوب ایران است.

در عهد هخامنشی قضاوت و داوری زیر نظر شاه انجام می گرفت. مغان و پیشوایان مذهبی مجری قانون و مسئول صدور احکام بودند. مغانها نزد ایرانیان از فرزانگان بشمار می رفتند

برخی کارشناسان و نویسندگان بر این عقیده‌اند که شاهزادگانی که مورد خشم دربار قرار گرفته یا به بیماری جنون دچار می‌شدند را برای اینکه از انظار عموم بمانند به این منطقه انتقال می‌یافتند.