نمایشی که به ضرر شاه تمام شد

به زعم برخی از تحلیلگران، شاه درصدد بود با دستگیری برخی از افراد خود که به فساد اخلاقی- سیاسی و اقتصادی مشهور بودند، اعتماد مخالفان را به خود جلب کند؛ اما این اقدام شاه فارغ از آنکه در واقعیت متأثر از چه چیزی بود، در ظاهر تنها یک نمایش سیاسی بود که در نهایت به ضرر خود او تمام شد.
«من روز هفتم نوامبر مجدداً با شاه ملاقات کردم، موضوع مبارزه با فساد فکر او را بخود مشغول داشته بود. اولین خبری که بمن داد بازداشت ژنرال نصیری رئیس سابق ساواک و ژنرال خادمی رئیس پیشین هواپیمائی ملی بود (خادمی پیش از بازداشت خودکشی کرد و شایع شد مامورانی که برای بازداشت وی رفته‌اند او را کشته‌اند)، شاه پس از کمی تامل بمن گفت که ژنرال‌ها می‌خواهند هویدا را هم بازداشت کنند. من دیگر نتوانستم خودداری کنم و گفتم اعليحضرت می‌دانند که من و هویدا بیست سال است با هم دوست هستیم، ولی آنچه مرا وادار به سخن گفتن می‌کند سابقه دوستی من با او نیست، او سیزده سال نخست‌وزیر شاه بوده است. توقيف او درحکم توقیف شاه است، محاکمه او در حكم محاكمة شاه است و محکومیت او محکومیت شاه تلقی خواهد شد. بدنبال این بیان صريح من سکوتی طولانی برقرار شد و شاه بالاخره زیر لب مطلبی درباره عدم تمایل خود به انتقامجوئی سیاسی گفت و موضوع صحبت را عوض کرد.»

منبع: آنتونی پارسونز، غرور و سقوط، ترجمه دكتر منوچهر راستین، انتشارات هفته، تهران، چ دوم، 1363، صص 155- 156