سفرنامه‌نویسان اروپایی نوشته‌اند که ایرانیان از کودکی این هنر را می‌آموختند و در سلام کردن، دیدار، مهمانی و حتی ورود به خانه دیگران، مجموعه‌ای از تعارف‌های دقیق و طولانی را به کار می‌بردند. هر حرکت و کلام، معنایی خاص داشت و نشانه‌ای از ادب و احترام بود
ادب و احترام، یکی از ویژگی‌های خاص آداب و معاشرت ایرانیان است. این رسم که برگرفته از فرهنگ خاص ایرانی است، توسط مردم نسبت به یکدیگر و فارغ از طبقه اجتماعی و سیاسی آنان به چشم می‌خورد. تبلور این نوع احترام را می‌توان به خوبی در احوالپرسی ایرانیان از یکدیگر مشاهده نمود.
در فرهنگ ایرانی، چه در دوران باستان و چه دوران بعد از اسلام، زنان دارای نقش‌های خاصی بودند و کمتر در ملا عام مشاهده می‌شدند. با این حال برخی از مستندات تاریخی از حضور زنان در برخی از مراسمات خاص سیاسی یا مذهبی حکایت دارد. اولئاریوس در سفرنامه خود به یکی از این موارد اشاره کرده است
در دوره قاجار، مهمن‌نوازی در شکلی سنتی انجام می‌شد. یعنی خارجیانی که به ایران وارد می‌شدند به طور سنتی و توسط خانواده‌های ایرانی مورد استقبال قرار می‌گرفتند. این خصیصه ایرانی از نظر خارجیان یکی از ویژگی‌های خوب و مهم رفتاری ایرانیان است که همواره از آن با نیکی صحبت شده است.
