در این وقت شاه بر روی دو کنده زانو بلند شد و دست به قبضه شمشیر برده و بر طبق عادت ، که سخنانش را در قالب شعرهای خودساخته می ریخت با لحنی حماسی گفت :کشم شمشیر مینایی / که شیر از بیشه بگریزد