یکی از ویژگی‌های حاکم بر رژیم پهلوی بی‌اعتمادی ریشه‌دار میان شاه و رجال لشگری و کشوری بود. صرف‌نظر از دلایل این بی‌اعتمادی که متعدد می‌باشد، شاه از آن برای کنترل زیردستانش استفاده می‌کرد.

شاه معمولاً افرادی را به عنوان رئیس شرکت انتخاب می‌کرد که وابستگی زیادی به رژیم و شخص شاه داشتند. به عبارتی، وفادارترین افراد به شاه در اولویت بودند.

در این سند مواردی درباره صورت مذاکرات هیات وزرا (کابینه اقبال) برای اجاره دادن دو روستای خالصه حوزه ارومیه به ورثه اسماعیل سمیتقو ، قرارداد خرید فولاد مورد نیاز ارتش از کارخانه بهلر اتریش ، بررسی نخود های موجود در گمرک ، افزایش سهمیه ایران در صندوق مخصوص ملل متحد و . . . درج شده است.