در دوره قاجار، بارها ایران با بیماری‌های همه‌گیر و مسری مواجه شد. این بیماری‌ها که به دلایل مختلف روی می‌داد، در کمبود پزشک و تجهیزات پزشکی امروزی، جان بسیاری از انسان‌ها را می‌گرفت. مردم نیز به دلیل عدم آگاهی و عدم دسترسی به هر گونه امکانات، چاره‌ای جز فرار نداشتند.

مسئله انتشار بیماری همه گیر وبا در دوران قاجار که با قحطی نان و ارزاق مردم نیز همراه شد از جمله بحران‌هایی بود که در این سلسله بوجود آمد. حکام علنا مباحث آشکار را پنهان می کردند و حتی انتشار وبا را مایه تنبیه مردم می دانستند.

براساس نوشته های تاریخی، بیماری وبا آشنای دیرسال و بلای جان مردم تهران بود و چند سال یک‌بار، به‌ویژه تابستان‌ها، نازل می‌شد و گروه‌گروه قربانی می‌گرفت. درباریان و توانگران و گروهی از مردم که توان فرار داشتند، به ییلاقات می‌گریختند، شهر می‌ماند و عفریت مرگ و مردم بی‌پناه.

زنان لهستانی پس از آنکه از شوروی وارد ایران شدند، در وضع اسفناکی بسر می‌بردند و چون اغلبشان بسیار کثیف و آلوده به شپش بودند، باعث بروز بك همه گیری تیفوس در تهران شدند.

گرچه کمبود امکانات عامل مهمی در کنترل بیماری‌ها در دوره قاجار بود؛ اما جهل و ناآگاهی نیز بر گسترش این روند دامن می‌زد. ان ناآگاهی تنها مختص مردم نبود، بلکه دولت نیز به دلیل ناکارآمدی عامل مهمی در پررنگ کرددن این وضعیت بود.

در دوره قاجار، چندین بار بیماری‌های همه گیر در شهرها و روستاهای ایران بروز کرد و باعث کشته شدن تعداد زیادی از مردم شد. در آن دوره نبود امکانات پیشرفته بهداشتی و عدم دسترسی به امکانات اولیه عامل مهمی در تشدید بیماری بود