شاه وسواس عجیبی داشت که در زمره شخصیتهای جاودانی تاریخ ایران قرار بگیرد، حتی مافوق هر سیاستمدار و قهرمانی که در گرد و غبار زمان محو شده بود. هر پیشرفتی می باید به حساب او گذاشته می شد.
این سند متملقانه برای آگاهی از روحیه‌ی رجال عصر پهلوی جالب توجه می‌باشد. در پایان گفته‌های اردشیر زاهدی جمله‌ای هست که مورد مناقشه می‌باشد،؛ چرا که «جهانگیر تفضلی» معتقد است وی اولین بار این جمله را به کار برده و زاهدی آن را از وی عاریت گرفته است. جمله مورد نزاع عبارت است از «پای مبارک را می‌بوسد هزار بار»!!!
