امیرکبیر با درک اهمیت تنوع‌بخشی به روابط خارجی ایران، تلاش کرد تا با ایجاد سفارت‌خانه‌ها و گسترش مناسبات با کشورهایی چون آمریکا، پروس و اتریش، از انحصار ارتباط با روسیه و انگلیس رهایی یابد و منافع ملی را تأمین کند.