نظام مالکیت در ایران در دوره قاجار تحت قوانین نانوشته میان مالک و رعیت بود. گرچه قانون مدونی در این زمینه وجود نداشت؛ اما معمولاً رعیت بر حسب مقدار معینی از محصول یا مزد خاص با مالک همکاری می‌کرد. علاوه بر این نحوه کشت و کاشت محصول هم تابع قوانین خاصی بود.