در دوره قاجار، خانه‌ها دارای حمام شخصی نبودند. یعنی حمام‌ها، حالت عمومی داشتند و در هر کوچه .و گاه در هر شهر تنها یک یا چند حمام وجود داشت. این ویژگی باعث شده بود تا حمام‌ها از نظر نظافت و حتی ساختار و آداب مربوط به آن، وضعیت خاصی داشته باشند.

حمام های دوره قاجار در کنار مکانهایی ماننـد مـساجد، بازارهـا و قهـوه خانـه هـا جـزء فـضاهای عـمومی بـه شمار می آمدند؛ در چنین فضاهایی امـکان مـعاشرت مــردم بـا یکـدیگر فراهم بود.

در‌ حمام‌ های ایران قدیم جدا از افرادي مثل کارگران حمام يا جامه دار، که وظيفه اش حفاظت از اموال و لبـاس هـاي مردم بود، مهم ترين و تاثيرگذارترين قشر در جـريان اسـتحمام ، دلاک ها بودند‌ که‌ حمام آن عصر بدون آنهـا معنايي نداشت .

حـمام‌ ایرانی به تدریج ، مثل بسیاری از پدیده های دیگر در جریان مدرن شدن ، بـه خـصوص در دوره پهلوی و همین طور جمهوری اسلامی ، دچار تحول ساختاری و کارکردی شد. آرام آرام‌ در‌ حمام ها، از دوش استفاده شد، خزینه ها و حمام هـای عـمومی ویران شدند و سر و شکل حمام های عمومی تغییر کرد .

از زمانی که انسان قدم بر عرصه‌ی خـاک نـهاده اسـت،  بـرای زدودن تـن از ناپاکی‌ها اهمیت زیادی قائل بوده است و در این بین ادیان مختلف نیز پاک‌کنندگی آب و آتش و خورشید و خاک را پذیرفته و آن را بر پیروان خویش مقرّر داشته‌اند.

در ایران عصر قاجار حمام یک حیطه خصوصی و به عبارتی بهتر در چارچوب جغرافیای منزل نبود. بلکه در عرصه عمومی و به عنوان یکی از خدماتی قرار داشت که در سطح جامعه ارائه می شد. نوع حمام ها نیز به مرور زمان دچار تغییراتی شد. مثلا تاریخ حمام عمومی را می توان به قبل و بعد از لوله کشی آب در ایران تقسیم کرد . . .

در ایران عصر قاجار حمام یک حیطه خصوصی و به عبارتی بهتر در چارچوب جغرافیای منزل نبود. بلکه در عرصه عمومی و به عنوان یکی از خدماتی قرار داشت که در سطح جامعه ارائه می شد. نوع حمام ها نیز به مرور زمان دچار تغییراتی شد. مثلا تاریخ حمام عمومی را می توان به قبل و بعد از لوله کشی آب در ایران تقسیم کرد . . .