روابط در درون حکومت پهلوی بر اساس رابطه بود و افراد به واسطه آشنایی با یکدیگر، حامی هم و نیز فسادهای یکدیگر بودند. از این رو در بسیاری از موارد افراد به اشکال مختلف دست به فساد می‌زدند اما هیچ مرجعی جهت رسیدگی به فسادها وجود نداشت. نمونه‌ای از این نوع رابطه را می‌توان در لژ فراماسونری و در ارتباط با شریف امامی مشاهده کرد.
