حجم شکنجه مخالفان و نارضایتی آنان از وضعیت خود در زندان باعث شد تا بسیاری از سازمان‌های بین‌المللی فعال در زمینه حقوق بشر نیز نسبت به وضعیت زندانیان در ایران حساس شوند. این در حالی بود که حکومت شاهنشاهی با انکار شکنجه، اجازه بازدید این نهادها از زندان‌های ایران را نمی‌داد.

شاه هیچ‌گاه ادعای زندانیان سیاسی و برخی از رسانه‌های داخلی و خارجی پیرامون شکنجه زندانیان را قبول نمی‌کرد و به اشکال مختلف تلاش می‌کرد تا آن را دروغ جلوه دهد؛ اما این موضوع در خاطرات بسیاری از عوامل حکومت و حامیان شاه نیز بارها تکرار شده است.

ویژگی افرادی که شاه آنها را به عنوان مسئولین سیاسی انتخاب می‌کرد، علاوه بر غربگرائی، تبعیت از شاه و منویات او بود. به عبارتی افراد گماشته شده در سمت‌های مختلف به خوبی آگاه بودند در صورت هر گونه مخالفتی با شاه از سمت خود برکنار می‌شوند. این موضوع لزوم چاپلوسی در برابر شاه را پررنگ می‌کرد. از این رو فرهنگ سیاسی حکومت پهلوی فرهنگی کاملاً متملقانه و انتقادناپذیر ...