تجمل گرایی یکی از آفت هایی بود که دربار پهلوی و به ویژه پهلوی دوم در آن غوطه ور بود، و این نوکیسه گان که با پول مردم به سرمایه ای عظیم دست یافته بودند و سرمایه کشور را از آن خود می دانستند از هیچ اسرافی چشم پوشی نمی نمود.