بر سر چوب گذاشتن سرهای بریده دزدان و راهزنان اصفهان در دوره قاجاریه

وزن پول رایج شاخص مهمی برای فهم اقتصاد یک کشور است. اینکه دولت تا چه حد توانسته است کشور را از منظر اقتصادی حفظ کند و مردم از منظر فقیر و غنی بودن در چه سطحی هستند

دکتر یاکوب ادوارد پولاک پزشک مخصوص ناصرالدین شاه که برای اولین بار، تخم چغندرقند را به ایران آورد، سفرنامه ی دقیق و مفصلی از خود بر جای گذاشته است.

زندگی مردم ایران در دوره قاجار به تدریج از منظر اقتصادی رو به وخامت نهاد. مردم روزهای سختی را تحمل می کردند؛ جالب اینکه این مسئله حتی به رویت خارجی ها نیز رسیده بود و آنها بر اساس شاخص هایی مد نظر خود واقعیت های زندگی اقتصادی مردم ایران نیز می سنجیدند. یکی از این راه ها سنجش وزن سکه هایی بود که دست مردم بود . . .

فرهنگ سینه به سینه ایران زمین به شکل نماد بر سردر خانه های تهران، حکایت دوران است. از جمله نمادهای نشسته بر سردرخانه ها می توان به عناصر قالب گل نیلوفر، شمسه، اژدها، طرحهای اسلیمی و آجر چینی اشاره نمود.

مسافرت‌هاى ناصر الدین شاه به اروپا، فکر احداث خط آهن را در ایران به وجود آورد. شاه ایران در لندن در این باب مذاکره کرد و امتیازاتى نیز به اتباع انگلستان داد و سپس به یک نفر فرانسوى و بعضى از بازرگانان ایرانى از قبیل حاجى محمد حسن امین الضرب و بعضى از مؤسسات بیگانه مانند بانک استقراضى روس در ایران،براى احداث خط آهن امتیازاتى اعطا نمود و در این مورد ...

داریوش دستور ضرب این سکه را در دومین روز نخستین ماه زمستان سال ۵۰۴ پیش از میلاد داده بود که پس از چند روز آماده شده بود.

این دینار، اولین سکه طلای حکومت شیعی ایران است که متعلق به مجدالدوله از سلسله آل بویه، اولین حکومت شیعی در ایران است، جذب گنجینه تمبر، اسکناس و سکه موزه آستان قدس رضوی شد.

داریوش دستور ضرب این سکه را در نخستین ماه زمستان سال 504 پیش از میلاد داده بود. سکه های داریک (گرفته شده از نام داریوش) که تا پایان عهد هخامنشیان رایج بودند وزنی تقریبا برابر داشتند و از این لحاظ (ضرب سکه هم وزن و هم عیار و متحد الشکل)، ایران پیشرو سایر ملل است.

یکی از اقدامات مفید امیرکبیر تاسیس ضرابخانه در تهران بود. پیش از ایجاد کارخانه ضرب‏ سکه‏ هریک از شهرستان‏های ایران به‏طور جداگانه و مستقل، نقود مورد احتیاج خود را از پول (کوچک‏ترین واحد نقد) تا قران سکه می‏زدند و به این ترتیب سکه‏های گوناگونی که عیار و وزن آنها با یکدیگر متفاوت بود، در ایران رواج داشت.