محمدرضا زانو زدن وزیران در برابر پایش را یک سنت ملی مـی‌پنداشت و هـر وقـت در جمع حاضر می‌شد، دست خود را دراز می‌کرد تا ببوسند. او چنان به تملق‌خواهی شهرت یـافته بـود که نه تنها اطرافیان داخلی، بلکه شخصیت‌های خارجی نیز در محافل خصوصی خود، از ایـنکه تـوانسته‌اند از ایـن راه عوایدی هم به جیب بزنند، بر حماقت‌های شاه می‌خندیدند.
