اعمال فشار و سخت‌گیری رژیم پهلوی علیه انقلابیون در سال‌های 1356 و 1357 به چنان حدی رسید که نمایندگانی از «کمیته بین المللی صلیب سرخ» برای بازدید از وضعیت زندانیان سیاسی به ایران عزیمت کردند.
وضعیت حقوق بشر در ایران در دوره حکومت پهلوی، در نازلترین سطح خود قرار داشت و همین موضوع صدای حامیان حقوق بشر و حتی برخی از متحدان غربی شاه را درآورده بود. اما شاه با بدبینی، ضمن رد هر گونه انتقادی، مدعی بود که هیچ شکنجه‌ای در ایران وجود ندارد.
مبارز انقلاب گفت: آقای غیوران در اثر شکنجه فلج شده و به حالت اغما رفته بودند و تصور می‌کردم ایشان زیر شکنجه از بین رفته‌اند و از اینکه نتوانسته بودند از ایشان اطلاعاتی را بیرون بکشند، به‌قدری خوشحال بودم که شکنجه را احساس نمی‌کردم.
