شاه درصدد بود از طریق اصلاحات ارضی، ضمن از بین بردن برخی از مشکلات اقتصادی، از نظر سیاسی نیز وفاداری دهقانان را نسبت به خود جلب نماید. اجرای مراحل اولیه این تصور را ایجاد کرده بود که دهقانان خرسند و وفادار به شاه هستند؛ اما وضعیت واقعی آنگونه که شاه تصور می‌کرد نبود.
بعد از سقوط حکومت رضاشاه و مقارن با ماه‌های پایانی جنگ جهانی دوم کنفرانسی در تهران با همین عنوان تشکیل شد که در آن بر استقلال سیاسی ایران تأکید شد. اما علیرغم آنکه مفاد اعلامیه این کنفرانس با تأئید قدرت‌های بزرگ همراه بود، عملاً مطابق با اعلامیه پیش نرفت.
بسیاری معتقدند که استعمار دیگر به شکل گذشته وجود ندارد و یا به طور کلی از بین رفته است؛ اما برخلاف این باور استعمار در دوره جدید در شکلی فرانوین و تلفیقی اعمال می‌شود. آغاز شکل‌گیری این نوع استعمار حمله آمریکا به افغانستان دانسته شده که شکل آن تلفیقی از استعمار قدیم و جدید است.
