وبا یکی دیگر از بیماری‌های شایع در دوره قاجار بود که بعد از بیماری مالاریا از فراوانی زیادی برخوردار بود. این بیماری پیش از آنکه متأثر از عوامل داخلی کشور همچون کمبود امکانات بهداشتی یا ناکارآمدی دولت باشد، ناشی از عوامل بیرونی بود.

مسئله انتشار بیماری همه گیر وبا در دوران قاجار که با قحطی نان و ارزاق مردم نیز همراه شد از جمله بحران‌هایی بود که در این سلسله بوجود آمد. حکام علنا مباحث آشکار را پنهان می کردند و حتی انتشار وبا را مایه تنبیه مردم می دانستند.

در دوره قاجار، چندین بار بیماری‌های همه گیر در شهرها و روستاهای ایران بروز کرد و باعث کشته شدن تعداد زیادی از مردم شد. در آن دوره نبود امکانات پیشرفته بهداشتی و عدم دسترسی به امکانات اولیه عامل مهمی در تشدید بیماری بود

حسام‌السلطنه در قحطی 1288 از خراسان به شاه می‌نویسد: «از هر صد خانه، هشتاد خانه آن مرحوم و متفرق شده و هنوز در کار تفرقه شدن هستند.»

در سال های 1830-1831 طاعون وحشتناکی در گیلان شیوع پیدا کرد که سه چهارم جمعیت آن را نابود کرد و سبب کاهش جمعیت شهر شد. همه آنهایی که به کوه های مجاور فرار نکرده بودند نابود شدند...

جدا از ناشناس بودن این بیماریها، یکی از علل کشتار زیاد مردم رویه هایی است که در عرصه سیاسی رخ می دهد....

"ماری (لیدی) شیل" به نکته ای عجیب ولی در عین حال واقعی در رابطه با بیماری وبا در تبریز اشاره می کند. ایشان در خاطراتش می نویسد که به هنگام شیوع وبا موقعیت جالبی برای زن های طبقه ی اعیان تبریز به وجود می آید....

وضعیت اسفناک مهاجرین مبتلا به" وبا" در بیمارستانی در دهلی