در دوران باستان، ورزش و حرکات پهلوانی نه تنها جزئی از زندگی روزمره ایرانیان بود، بلکه ورزشکاران به خاطر قدرت و شجاعت خود سپاسگزار بودند. زورخانه، با قدمتی دست‌کم هفتصد ساله که به پوریای ولی نسبت داده می‌شود، گواه این میراث گران‌بهاست؛ هرچند ریشه‌های آن در اعماق تاریخ اسطوره‌ای ایران نیز دیده می‌شود.

زورخانه ها آنچنان محترم و مقدس هستند كه ورزشكاران بدون وضو وارد گود نمی شوند و بوسه زدن بر زمین نیز نخستین اقدام آنان پس از ورود به گود است و در واقع تمام اجزای این مكان های مقدس ورزشی، حكایتی خاص و مساحت و محل قرار گرفتن آن ‌ها نیز فلسفه‌ای دارد و منیت و تكبر در آن، جایی ندارد و باید خود را شكست و از بزرگ بینی ها ، رها كرد.

عزت و احترام پهلوانان در زمان قاجار نزد مردم سبب شده بود که زورخانه همچنان در تمامي شهرها وجود داشته باشد و جوانان به آن نیز روي آوردند به خصوص به علت اهمیت هر شهر در بعضي بيش از جاهای دیگر زورخانه پیدا شده بود.