حجم شکنجه مخالفان و نارضایتی آنان از وضعیت خود در زندان باعث شد تا بسیاری از سازمان‌های بین‌المللی فعال در زمینه حقوق بشر نیز نسبت به وضعیت زندانیان در ایران حساس شوند. این در حالی بود که حکومت شاهنشاهی با انکار شکنجه، اجازه بازدید این نهادها از زندان‌های ایران را نمی‌داد.

همسایگی در شوروی در سال های اوج جنگ سرد، برای ایران و البته کلا نظام سرمایه داری مسئله ای بسیار دارای اهمیت بود. در این میان به نظر رسید بهتر است ایران به پیمانی با همسایگان خود چون ترکیه و عراق بپیوندد؛ که اینگونه نیز شد.

«سنتو» نام اختصاری «سازمان پیمان مرکزی‌» است‌. این تشکل حلقه تکمیلی پیمانی بود که 4 سال پیش از آن در بغداد به امضا رسید و به «پیمان بغداد» مشهور شد. 

عامیرعباس هویدا نخست‌وزیر در جمع وزرای امور خارجه شرکت‌کننده در اجلاسیه پیمان سنتو در تهران از چپ: 2. غلامعباس آرام 3. عباسعلی خلعتبری 4. حسین قدس نخعی 5. امیرعباس هویدا 6. مایکل استوارت (وزیر خارجه انگلستان) 7. دین راسک (وزیر خارجه آمریکا)

منوچهر اقبال نخست‌وزیر و دیگر اعضای هیئت ایرانی شرکت‌کننده در اجلاسیه پیمان سنتو در پاکستان 1. منوچهر اقبال 2. علیقلی اردلان 3. عبدالله هدایت 4. نادر باتمانقلیچ 5. عبدالحسین حجازی 6. منصور افخم ابراهیمی 7. علی نوکیانی 8. جمشید آموزگار 9. غلامعباس آرام 10. حسن پاکروان

نامه سپهبد کمال رئیس اداره دوم ستاد ارتش به تشریفات کل شاهنشاهی دائر بر انجام مسابقات تیراندازی سنتو با حضور شاه