غیر از میرزاده عشقی شاعر و روزنامه نگار و مدیر نشریه قرن بیستم که در دوره نخست وزیری رضاخان، به دستور اداره تامینات نظمیه وقت، ترور شد، رضاخان رفتار مناسبی با روزنامه نگاران نداشت و به طور مستقیم به سرکوب آنان می پرداخت.

یکی از بزرگترین معایب رضاشاه که با دوام سلطنت او بیشتر نمایان می شد، مال اندوزی او و غصب املاک و باغات مردم به خصوص در مناطق شمالی ایران بود.

با سقوط دیکتاتوری رضا خان شور، امید و نشاط عجیبی در مردم ایران ایجاد شد. اگرچه اشغال توسط قوای بیگانه رخدادی تلخ بود اما مردم ایران به دلیل رهایی از استبداد رضا خان بسیار خوشحال بودند. به استناد منابع تاریخی عمله ها و اکره های استبداد رضا خانی نیز از تظاهر به خوشحالی و بازیافتن آزادی خودداری نکردند. در رابطه با امید ایجاد شده در کشور روزنامه اطلاعات ...

پس از امضای پیمان سعدآباد، رضاشاه طی نطقی که به مناسبت افتتاح دوره یازدهم مجلس شورای ملی ایراد کرد، گفت: «پیمان سعدآباد در مشرق‌زمین بی‌سابقه بوده و در این هنگام که امور عالم مشوش است، مدد بزرگی به بقای صلح جهان خواهد بود.»

«اتحاد ارتجاع سرخ و سیاه»، عبارتی که نخست در بحبوحه اصلاحات ارضی مطرح شد و در مرتبه دوم زمینه‌ساز وقوع خیزش‌های مردی پی‌درپی گردید. اگر در مرحله نخست، تراژدی 15 خرداد و کشتار مردم نتیجه «برچسب‌سازی» رژیم بود، تکرار این مفهوم برای بار دوم در قالب مقاله مبتذل روزنامه اطلاعات خصلتی کمدی برای حکومت ایجاد کرد.

روزنامه اطلاعات سه‌شنبه اول دی 1332 در صفحه اول خود چهار تیتر داشت که خبر از پایان یک عصر و آغاز دوره‌ای دیگر می‌داد: سفارت انگلیس به کاردار جدید آن دولت تحویل شد، از امروز مذاکرات ایران و شوروی شروع شد، انتخابات (مجلس شورا و سنا) دو هفته دیگر در سراسر کشور آغاز می‌شود و چهارمین خبر که تیتر یک صفحه اول بود: «دکتر مصدق به سه سال حبس مجرد و سرتیپ ریاحی ...