در دوره قاجار، بارها ایران با بیماری‌های همه‌گیر و مسری مواجه شد. این بیماری‌ها که به دلایل مختلف روی می‌داد، در کمبود پزشک و تجهیزات پزشکی امروزی، جان بسیاری از انسان‌ها را می‌گرفت. مردم نیز به دلیل عدم آگاهی و عدم دسترسی به هر گونه امکانات، چاره‌ای جز فرار نداشتند.

در شهر استرآباد، ما در کاروانسرایی فرود آمدیم و دو شبانه روز غم انگیز را در‌‌این "شهر طاعون زده" به سر آوردیم. من با حالی گرفته در خیابان‌‌های متروک شهر پرسه زدم: نیمی از دکان‌ها و منازل به واسطه فوت صاحبان آن‌ها بسته بود و کل جمعیت شهر بیش از چهار هزار نفر نبود.

در دوره قاجار بخش وسیعی از جمعیت به دلیل بیماری‌های همه‌گیر همچون مالاریا و وبا از بین رفتند. آمارهایی که در رابطه با این موضوع بیان شده است، آمار متفاوت و متناقضی است با این حال آنچه که آشکار است، میزان تلفات بر اثر بیماری‌های همه‌گیر قابل توجه و چشمگیر بوده است.

حسام‌السلطنه در قحطی 1288 از خراسان به شاه می‌نویسد: «از هر صد خانه، هشتاد خانه آن مرحوم و متفرق شده و هنوز در کار تفرقه شدن هستند.»

در سال های 1830-1831 طاعون وحشتناکی در گیلان شیوع پیدا کرد که سه چهارم جمعیت آن را نابود کرد و سبب کاهش جمعیت شهر شد. همه آنهایی که به کوه های مجاور فرار نکرده بودند نابود شدند...

نخستین بار این لباس ها در سال 1619 در فرانسه اختراع گردید و در دوران طاعون بزرگ لندن مورد استفاده وسیع قرار گرفت.از آنجا که مردم آن روزگار طاعون را مربوط به ارواح شیطانی می دانستند برای ترساندن آنها و نزدیک نشدنشان در هنگام شیوع این بیماری، این لباس های ترسناک را بر تن می کردند