رادیو در ایران سال 1940 میلادی راه اندازی و به دلیل اینکه برنامه‌ها تنها در تهران قابل دریافت بود رادیو تهران نامیده ‌شد.
 
«ال پی الول ساتن» ایران شناس انگلیسی در کتاب «رضا شاه کبیر یا ایران نو» در این خصوص نوشته است:  برنامه رادیو بی شباهت به مندرجات روزنامه نیست. البته قسمت اعظم وقت رادیو به نواختن موسیقی ایرانی و قطعاتی از موسیقی غربی اختصاص دارد و منظور اصلی دولت ایران از تاسیس رادیو آن است که وسیله آموزش عمومی باشد و از این رو اغلب مقالات اقتصادی و فرهنگی و صنعتی در رادیو خوانده می شود.
 
در بخش دیگری از این کتاب آمده است: از آغاز جنگ دوم جهانی تاکنون ایرانیان وسیله ای نداشتند تا بتوانند وقایع و حوادث جهان را به زبان خودشان بشنوند و به همین جهت طبق آمار موجود در سرتاسر کشور ایران پنج تا شش هزار دستگاه رادیو بیشتر وجود نداشت.
 
منبع: رضا شاه کبیر یا ایران نو ، نوشته ال پی الول ساتن، ترجمه عبدالعظیم صبوری، ص 356.