روش و اولویت های شاه درحکومت

شاه نمی توانست این مطلب را درک کند که اگر می خواهد ایران را به سطح کشورهای پیشرفته جهان برساند. باید در درجه اول حکومت قانون را محترم شمارد و به مردم اجازه مشارکت در امور عمومی را بدهد. به رغم سوگندی که یاد کرده بود همیشه نسبت به قانون اساسی احساس تحقیر داشت. تا سال ۱۳۲۸ که مجلس مؤسسان اختیارات وی را افزایش داد ادعا می کرد قانون اساسی سندی است که "برضد شاه نوشته شده است. او به هر قانون و مقرراتی که آزادی عملش را محدود می ساخت با تنفر مینگریست. نمی توانست تحمل کند که از درون دستگاه دولت چیزی به او دیکته شود. در نتیجه رفته رفته دخالتهای شخصی او در امور دولتی منجر به دستورات ضدنقیض، آشفتگی و سرانجام شکست گردید. در حالیکه رؤسای کشورهای بیگانه به نظر مشاوران خود متکی هستند، شاه حاضر نبود چنین شیوه هائی را در ایران بکار بندد. تنها کسی که گاهگاه مورد مشاوره او قرار می گرفت اسدالله علم بود. امیرعباس هویدا خود را معاون نخست وزیر و شاه را نخست وزیر واقعی مینامید. هویدا که هیچ گاه در برابر تصمیمات شاه مقاومت نمی کرد و با میل و رغبت مسؤولیت هریک از این تصمیم ها را بر عهده می گرفت. اجازه یافت که بیش از سیزده سال در مسند نخست وزیری باقی بماند.

منبع: گفتگوی من با شاه، خاطرات محرمانه امیراسدالله علم، جلد اول، بهار 1371.ص 16