با وقوع مشروطه، گفتمان سیاسی در عکاسی ایرانی دگرگون شد؛ تصویر مردم، شاه و طبقات اجتماعی، عرصه جدیدی از قدرت و روایت را شکل داد. عکسها نه فقط در تثبیت قدرت، بلکه در درگیر کردن تودهها و برآوردن نیازهای ایدئولوژیک، وارد صحنه شدند، هرچند نقش مستقیم مردم در تولید این تصاویر محدود ماند. این تحولات نشان میدهد که عکاسی چگونه در میان تغییرات سیاسی، به ابزاری مؤثر در ساخت و بازنمایی هویت جدید تبدیل شد.