انتقادات شیخ فضلالله نوری به انقلاب مشروطه، تنها محدود به مخالفتهای فقهی و تئوریک با مفاهیمی چون آزادی و مساوات اروپایی نبود که با اسلام در تضاد میدید. وی با نگاهی عمیق به ساختار سیاسی-اجتماعی ایرانِ آن روز، پارلمانتاریسم غربی را به مثابه یک «نظام وارداتی» زیانبار میدانست. شیخ و یارانش معتقد بودند که استقرار این نسخه اروپایی، حتی در صورت اجرای دقیق، با «مزاج و طبع خاص جامعه ایرانی» ناسازگار است و نتیجهای جز فروپاشی قدرت مرکزی، بسط آشوب و در نهایت، هموار ساختن مسیر برای «سلطه بیگانه تیزچنگ» نخواهد داشت. به باور او، همزیستی مفاهیم اروپایی با سه خصیصه ایرانی آن دوره — یعنی «وجود مذاهب مختلف، ضعف ارتش مرکزی و کثرت ایلات و عشایر» — این سیستم را به «منشأ هرج و مرج فوق الطاقه» تبدیل میکرد.