در دل امپراتوری صفوی، نقره تنها یک فلز گرانبها نبود؛ نمادی از قدرت و سلطنت بود که حتی پیش از آنکه وارد چرخه تجارت شود، باید مُهر شاهی بر آن میخورد. این نه فقط یک قانون، که شیوهای هوشمندانه برای تحکیم حاکمیت بود، از ایروان تا اصفهان، هر قطعه نقرهای قصهی اقتدار شاهان صفوی را بازگو میکرد.